Misschien vinden jullie het leuk iets te lezen over hoe ik uiteindelijk bij het zwemmen terecht gekomen ben.

Tien jaar lang was ik een sportieve gezonde jonge meid. Ik handbalde en speelde tennis bij de lokale sportverenigingen RKSV Minor en LTC in Nuth (Zuid-Limburg). Tot die voor mij zwarte dag. Op 20-06-2006 veranderde mijn leven van de een op de andere dag. Na een weekend wat last van  rugpijn bracht ik op dinsdag ochtend een bezoek aan de huisarts. Door de huisarts werd ik doorgestuurd naar het Academisch ziekenhuis Maastricht   voor nader onderzoek. Al spoedig bleek dat het iets ernstigs was, maar wat precies was nog onduidelijk. Na vele onderzoeken door diverse artsen bleek een operatie noodzakelijk. Ik had namelijk een bloedprop, in medische termen een cavernoom genoemd, in mijn ruggenmerg. De verwijdering van de bloedprop was noodzaak en moest zo snel mogelijk gebeuren.  Die ingreep duurde 6 uur. Toen de cavernoom verwijderd was, bleek dat ik een dwarslaesie had opgelopen. Ik was verlamd vanaf mijn navel. Na verloop van maanden werd geprobeerd mij via therapeutische hulp weer aan het lopen te krijgen. Er werd gestart met een intensieve revalidatie periode.  Deze periode bracht ik voor een groot gedeelte intern door in Franciscusoord in Valkenburg, nu Adeleante geheten. Na verloop van tijd, kon ik weer kleine stukjes lopen met een hulpmiddel. In deze revalidatieperiode heb ik veel in het zwembad geoefend. Ik ben altijd een hele sportieve meid geweest, dus wij gingen overleggen welke sport ik eventueel nog zou kunnen gaan doen. Via mijn therapeute Cis Knols ben ik bij zwemclub Valkenburg terecht gekomen. Ik was vroeger ook al een waterrat, maar heb er verder nooit iets mee gedaan.

Na veel trainen onder Cis’s begeleiding, kwam mijn eerste ‘’grote’’ wedstrijd de  Nederlandse Kampioenschappen in Herenveen. Hier ben ik gescout door de bondscoach van het paralympische zwemmen Mark Faber. Volgens hem had ik behoorlijk aanleg om een goede wedstrijd zwemster te worden!  Ik werd uitgenodigd voor een stage periode bij de paralympische zwem ploeg. Vanaf hier startte mijn topsport carrière. Na een stage periode bij de zwemploeg, kreeg ik een uitnodiging voor mijn eerste internationale wedstrijd in Denemarken. Hier werd ik internationaal geclassificeerd.  Ik was Nationaal gekeurd in de klassen S8-SM8-SM8. Internationaal eveneens in klasse S8-SM7-SM8.

Na de eerste internationale wedstrijd in Denemarken, volgde in Juni 2010 mijn 2de in Berlijn.  Daar zwom ik uitermate goed,  ik behaalde een startbewijs op de 100 meter rugslag en de 50 meter vrije slag voor het WK zwemmen in augustus in Eindhoven. Daar deed ik bijzonder veel internationale ervaring op. Iets dat me met het oog op de Paralympische Spelen in Londen goed van pas komt.

Na de zomervakantie van 2010 startte een lange intensieve trainingsperiode, als lid van de paralympische zwem ploeg.  Met als belangrijkste wedstrijd dit seizoen het EK in Juli 2011 in Berlijn. Vanaf donderdagavond verbleef ik in Zeist op het Nationale Sportcentrum, alwaar ik trainde. De overige dagen trainde ik in Valkenburg bij mijn zwemvereniging ZC Valkenburg en later ook nog in Genk. Ik kreeg steeds meer plezier in mijn zwemsport. Het werd mijn passie, mijn nieuwe uitdaging. Ik voelde dat ik voor het hoogste wilde gaan.

Tijdens de Europese Kampioenschappen in Berlijn in 2011 lukte mijn sterkste afstand, de 400 meter vrije slag, in de series ’s morgens niet. Lag mijn lat te hoog ? Ik plaatste me ondanks mijn tegenvallende tijd als 8ste voor de finale. Ik wist dat ik op de wedstrijden dicht bij de limiet voor de paralympische spelen zwom. Mijn doel was het limiet te evenaren en liefst …………… te halen.

In de finale stond ik er evenwel beter voor, als gevolg van een goede mentale coaching van mijn trainers. Zij bereidden me in 4 uur voor op mijn wedstrijd van het jaar. Het moest en zou gaan gebeuren. In de finale zwom ik wonderbaarlijk goed! Vanaf de start liep het op rolletjes, ik perste alles uit mijn lichaam. Dood tikte ik na 400 meter de elektronische tijdwaarneming aan en jawel hoor.

Het onmogelijke was gelukt, mijn tijd was dusdanig beter dan ’s morgens dat ik me nomineerde  voor de paralympische spelen 2012 in Londen! Trainers, supporters en medesporters waren helemaal uit hun dak gegaan. Ik besefte later pas dat dit kwam door mijn resultaat. Ik had me geplaatst voor Londen. Het was een van mijn mooiste dagen in mijn  leven!